Όταν οι νέοι ιδιοκτήτες της επιβλητικής έπαυλης πάνω στον Βόσπορο διώχνουν τη γηραιά κυρία, τη Λεϋλά, την Κυρά, από το «παράσπιτο» που ήταν το σπίτι της, με τίτλους ιδιοκτησίας, επί εβδομήντα έξι συναπτά έτη, εκείνη μένει με τη βαλίτσα της πεισματικά απ’ έξω αρνούμενη τη φιλοξενία που με αγάπη τής πρόσφεραν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής...
«Μια τρελή που κάθεται μπροστά στην πόρτα του κήπου του γιαλιού των Μπόσναλι…»
«Μπορώ να πάω εγώ γι’ αυτό το ρεπορτάζ;» είπε ο Γιουσούφ μόλις τ’ άκουσε – είχε αρχίσει να δουλεύει στην εφημερίδα πριν από έξι μήνες.
«Σου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον;» τον ρώτησε ο αρχισυντάκτης.
«Την ξέρω αυτή τη γυναίκα» είπε ο Γιουσούφ. «Δεν είναι καμιά τρελή».
«Καλά, άντε πήγαινε» είπε ο αρχισυντάκτης. «Μην καθυστερήσεις όμως, έχουμε πολλή δουλειά».
«Με θεωρεί ακόμα στραβάδι», είπε από μέσα του ο Γιουσούφ.
Στο σαγηνευτικό αυτό μυθιστόρημα, περνάμε διαδοχικά από την Κωνσταντινούπολη των χρόνων των Βαλκανικών πολέμων στην Κωνσταντινούπολη του σήμερα – τα χωριά του Βοσπόρου και το Τζιχανγκίρ. Ο Ζουλφί Λιβανελί σκιαγραφεί τη ζωή δύο γυναικών μέσα από το πλέγμα της μεταξύ τους σχέσης και των σχέσεών τους με τους άλλους. Πρόσφυγες και απάτριδες, πολιτικά γεγονότα και κοινωνικές εξελίξεις να τρέχουν… Αντίσταση, περηφάνια, πλεονεξία, αρχοντιά και το «απροσδόκητο». Ποια γεύση, εξάλλου, θα είχε η ζωή αν έλειπε το απροσδόκητο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου